Dagboek beschreven door Roelie... de nieuwste pagina's verschijnen steeds bovenaan!
Op de foto Roelie aan de eettafel - genomen vanaf onze zithoek - achteraan de keuken.

De vierde week

Zondag

Vandaag een rustige zondag gehad, eerst naar de samenkomst. Dit keer was er een stel dat de zang met gitaren begeleidde. Er werd een dvd vertoond over de grootheid van Gods Schepping. Een misschien in Amerika bekende spreker hield een enthousiaste toespraak vanuit de Bijbel - Psalm 19.
Hoe de Schepping laat zien hoe groot en machtig de Schepper, onze God en Vader is. Ook al wordt er geen woord gesproken, toch spreken de sterren een taal, die elk mens zou moeten verstaan. Er werden ook wat beelden vertoond van de enorme dichtheid van sterren. Het is goed om elkaar telkens te wijzen op deze geweldige boodschap, waar niemand onder uit kan! De Schepping, zo ingenieus bedacht, met zoveel precisie, dat kan geen toeval zijn, toch? Voor evolutie, wat in feite ook grotendeels aanname is, is een veel groter geloof nodig, dan te geloven wat je ziet… een prachtige gigantische schepping!
’s Middags hebben we niets bijzonders gedaan, maar om 6 uur werden wij verwacht in mijn “oppasgezin”. Je weet wel, dat gezin met vier kinderen tussen de 2 en 8 jaar. De ouders waren uitgenodigd voor een verjaardagsmaaltijd bij één van onze collega-zendelingen, en dat was een grote mensenaangelegenheid, dus wij waren gevraagd om als een soort opa en oma de maaltijd met de kinderen te houden. Nu, dat was natuurlijk heel leuk. Ten eerste hoefde ik zelf niet te bedenken wat we zouden eten, ten tweede hoefde ik niet zelf te koken, en ten derde hadden we het bijzondere gezelschap van vier voorbeeldige kindertjes.  Toen wij op de afgesproken tijd daar kwamen, zaten de kleinste kindertjes al aan tafel, de oudste hielp nog mee met het vullen van de waterglazen. Er stond een heerlijke ovenschotel op tafel, met bruine bonen, gehakt, paprika, enz. En een heerlijke vruchtenmix van de alom bekende papaja- banaan- enz. En niet te vergeten, schijfjes komkommer. Toen de ouders vertrokken hebben we heerlijk gegeten, de kinderen aten er ook goed van. Echt leuk en gezellig om daar bij te zijn. Na de maaltijd kroop het jongste meisje van 4 snel bij Sinco op schoot. Toen het jongste jongentje van 2 dat zag, wist hij niet hoe snel hij om de tafel heen naar mij moest lopen en klom bij mij op schoot. De andere twee kwamen ook om Sinco heen staan en er werden boekjes bij gehaald, dus zij hielden ons mooi bezig. Eerst een boek met allemaal dieren bekeken, later nog een stukje voorgelezen uit het Bijbels dagboek. Vooral het oudste jongetje was vol aandacht en vroeg aan het eind: “What is the key?” Oeps, er was dus een “key”! Ja, zeg, er stond nog wat bij, en toen vroeg ik of ze ook de bijbehorende tekst uit hun hoofd moesten leren. Nu, er was een andere tekst die hadden ze geleerd. Dus na enig nadenken kwam er inderdaad een tekst boven, ik verstond het niet zo goed, maar wel waar het stond. Ik zocht het op, en vroeg of hij het nog een keer wilde opzeggen. En ja, hij kwam een heel eind. Mooi hoor! Dat deden wij ook vroeger, onze kinderen teksten leren. ‘k Hoop dat er nog wat van is blijven hangen.
Toen wij er een beetje genoeg van hadden, stelden we voor dat ze zelf wat gingen doen. Ze mochten opblijven tot de ouders terug zouden komen. Maar de één na jongste zat al half tegen Sinco aan te suffen, toen ik dan ook vroeg of ze naar bed wilde, gaf ze dat maar al te graag toe. Dus heb ik haar maar lekker naar bed gebracht. De allerkleinste die ook met kleine oogjes zat, wilde toch liever wachten op mama.

Maandag

Een normale werkdag. ’s Avonds na het eten kwam onze buurvrouw Beula Seehorn even langs en vroeg of we zin hadden een film te komen bekijken. Als de kinderen naar bed waren. Nou, dat is weer eens wat anders. Ik zou er zelf niet voor gekozen hebben, maar het is goed om op de gastvrijheid en uitnodigingen in te gaan, zodoende leer je de mensen hier beter kennen. Je leeft hier niet voor jezelf tenslotte.  Dus op het afgesproken uur gingen we die kant eens op. We werden warm welkom geheten met koffie en lekkere dingetjes. We kregen een schoteltje en daar moesten we in één keer van alles wat op doen, een koekje, wat nootjes, toffee. “Ja, was de remedie van de gastvrouw: je hebt nog een hele film te gaan!” Oké! Het is niet onze stijl om de hele avond achter de tv te zitten snoepen, maar ja, soms moet je je aanpassen, toch? Niet dat het niet lekker was, integendeel, maar ja, mijn lijntje hè! Want natuurlijk moesten de nootjes wel op, enz. Maar het was bijzonder gezellig, en de film was ook leuk. Voor wie hem kent: The Dish, een Australische film, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal in Australië ten tijde van de eerste landing (Armstrong) op de maan. Doorspekt met typisch Australische humor. Zo legde onze gastvrouw uit, die zelf Engelse is.
We mochten trouwens zelf kiezen uit een breed aanbod, maar omdat dit hun favoriete film was, kozen we die. Het ging ons vooral om het contact en de gezelligheid. Maar, werd ons op het hart gebonden, als we ons ooit zouden vervelen (ondenkbaar voor ons) mochten we te allen tijde een video of dvd komen halen of bekijken bij hen. Nu, ik denk, vanwege de gezelligheid, dat we dat zeker nog eens zullen doen.

Dinsdag

Deze dag werd hier op PNG, terwijl het bij jullie Prinsjesdag was, Onafhankelijkheidsdag gevierd. Al een paar weken lang was in Kimbe te zien dat er zekere voorbereidingen werden getroffen voor festiviteiten. Er werd een bepaald veld afgebakend met hekken. Vorige week werd er een rondzendmailtje gestuurd of er mensen mee wilden rijden naar Kimbe met een bepaalde familie die dan ook zou gaan. Wij dachten, dat het wel leuk zou zijn, dus gaven door dat wij wel mee wilden. Die maandag echter hoorden we, dat het niet erg aan te bevelen was om er heen te gaan. De plaatselijke bevolking is gewoon om bij zulke gelegenheden de bloemetjes buiten te zetten, ze trekken met velen naar de stad, gaan veel bier drinken met alle gevolgen van dien. Dronkenschap, vechtpartijen, enz. De leiding raadde een reisje naar de stad dus erg af. Jammer, geen folklore dus!
Maar geen nood, er ging een groep mensen naar het strand, dus dat was een goed alternatief! Ik zag dat een van de mensen gewapend met snorkel en zwemvliezen op stap ging, dus dit was ook mijn kans. Allang had ik uitgezien naar een gelegenheid om mijn meegebrachte snorkeluitrusting eens uit te proberen, voor mij was dit volkomen nieuw. Men had ons van te voren verteld, dat je hier prachtige koraalriffen hebt en kunt bekijken. De Kimbe baai is een uniek gebied met wel 800 soorten vissen op talloze koraalriffen. Met een paar gezinnen gingen we in de vrachtauto, deels in de cabine, deels in de laadbak, op naar het strand. Het was hetzelfde strandje waar ik al eens eerder was geweest, waar je niet met de auto bij kunt komen. Dus vanaf de “parkeerplek” gingen we in optocht over het smalle platgetrapte paadje tussen de exotische bomen en planten door tot we de oceaan bereikten. Het is toch een hele aparte gewaarwording dat het zeewater niet koud maar echt warm is. Zelfs al zwem je een eind van de kant, waar het al behoorlijk diep is. Degenen die wilden snorkelen moesten een eindje langs het strand lopen om bij een soort baai te komen waar het rif te zien was. Natuurlijk was ik van de partij. En wat ik toen te zien kreeg was adembenemend. Ongelooflijk, wat een fascinerend schouwspel! Natuurlijk heb ik wel eens foto’s en zelfs filmpjes gezien met koraalriffen en zo, maar als je er zelf bovendrijft en het als je zou willen met je handen kunt aanraken, is dat wel even heel wat anders. Ik dacht: dit zou iedereen moeten zien! Prachtige grillige koralen, kleurige visjes, en knalblauwe zeesterren, om maar eens wat te noemen. Je kunt het eigenlijk niet goed omschrijven, ik zou zeggen: kom eens langs! J
Het snorkelen was eerst wel even wennen, maar dat ging snel genoeg. En met zwemvliezen zwemmen is ook wel een aparte kunst, dat moet ik nog wat beter doen de volgende keer. Een dag later was ik nog onder de indruk van wat ik allemaal zag. Uiteraard was ik nog lang niet uitgekeken, toen de groep alweer naar huis wilden gaan. Ik zou daar vast uren kunnen ronddobberen met mijn neus in het water. Gelukkig zal dit niet de laatste kans zijn, we wonen hier tenslotte.
Tja, om zendeling te zijn, moet je geroepen worden, maar God heeft ons wel naar één van Zijn buitengewone mooie plekjes gestuurd. Eerst al die reis door de lucht, waar ik zo onvoorstelbaar geboeid was door de grillige wolkenpartijen, de kleuren in de lucht (veel blauwtinten ;) hè meiden!), en dan nu onder de lucht, of beter onder water! Als je nu nog niet in God gelooft! Heel de schepping getuigt van creativiteit en fantasie waar de grootste aardse kunstenaar nooit op komt.

.

Door zo’n vrije dag tussendoor was ik helemaal de gang van de dagen kwijt. ’s Morgens voelde het als zaterdag, en aan het einde van de dag als zondag. Dus toen het weer morgen was, dacht ik even dat het maandag was.
Maar nee, het werd…

Woensdag

 Je raakt snel aan een ritme gewend. Zo’n vrije dag tussendoor was best leuk, maar nu nam  het gewone leven nog weer even zijn beloop. Ja, want vrijdag begint hier de vakantie! Laten we zeggen een soort “herfstvakantie”.
Ik ben nog met mijn naaiwerk aan de gang gegaan. De gordijnen in de huiskamer vorderen, zij het langzaam (passend bij het klimaat), maar tussendoor ben ik even met iets anders bezig. Ik heb een paar identieke handdoeken gekocht en probeer daar een soort duster van te maken. Als ik dan erg transpireer kan ik die aandoen als ik gedoucht heb of zo. Soms zit ik met een handdoek tussen mijn kleren op mijn rug. Hopelijk past mijn lichaam zich op den duur een beetje beter aan, maar dat zal wel. ’s Avonds was er weer de ladiesmeeting. Ik ben er nu achter dat ze één keer per maand de verjaardagen van alle vrouwen die in die maan jarig zijn, vieren. Het waren er dit keer vijf. Eén van de vrouwen bood gastvrijheid met koffie/thee en/of koud water (onontbeerlijk hier), een ander had aangeboden om een verjaardagstaart te maken. En er stonden weer vijf cadeauzakjes, waar ieder een presentje of een goede wens in kon doen. En een andere vrouw zorgde voor het entertainment. We begonnen dus met een spelletje, daarna was het tijd voor de koffie met gebak, of wat je ook maar nam. Natuurlijk werd er ook gezongen voor de ladies: het alom bekende “Happy Birthday”! Er werden oude kranten en rollen plakband uitgedeeld, en we waren in vijf groepjes verdeeld, in elk groepje een feestvarken, en toen was het de bedoeling dat je met je groepje de jarig in krantenpapier ging pakken, zo dat er niets meer van die persoon te zien was, het groepje dat dit het eerste voor elkaar kreeg, had gewonnen! Nou, heel grappig! Op het laatst stonden er vijf in kranten verpakte standbeelden! Mijn groepje had gewonnen! J
Toen de troep weer opgeruimd was en we weer tot bedaren waren gekomen las de leidster van die avond een mooi stukje uit de Bijbel voor, en had daar vijf teksten uit gekozen. Voor elk had ze een bemoedigend woord voorbereid wat op hen persoonlijk van toepassing was. Zij kende de meesten van hen al jaren, dus het was echt heel persoonlijk en met diepgang, dus dat was beslist heel opbouwend en bemoedigend, ook voor alle anderen. Daarna werd er iemand gevraagd om voor de jarigen te bidden. Ook werden nog andere gebedspunten genoemd. In sommige families zijn ernstig zieken, niet op ons terrein, maar in families in de thuislanden. Zo zijn we met elkaar betrokken en leven in gebed mee. Daarna gingen sommigen naar huis, anderen bleven nog even napraten. Voor mij betekent dat dan nader kennis maken. Het is echt fijn om de mensen steeds beter te leren kennen. Het is zo bijzonder om met zoveel mensen van verschillende achtergrond en nationaliteiten te mogen samenwerken, en dan te ontdekken dat ondanks alle soorten karakters en structuren die je normaal gesproken van elkaar gescheiden houden, zulke mooie overeenkomsten bemerkt. Namelijk je dient hetzelfde doel en laat je leiden door dezelfde God. Het is één Geest die samenbindt en samenhoudt. Dit is toch het unieke van het christelijk geloof, als mensen zich zonder terughoudendheid aan de levende God overgeven. Sommige mensen zijn al zo lang hier op Papua Nieuw Guinea, volgens mij kun je zo’n leven alleen maar volhouden als je die houding hebt en je relatie met de levende God onderhoud, anders haak je snel af.  

Donderdag

Vandaag werd ik om 8 uur verwacht in de bibliotheek. De lerares die mij de eerste beginselen van het bibliotheekleven zou bijbrengen, had haar werk, de leiding van de sportles, uit handen kunnen geven, zodat ze tijd voor mij had.
Voor die gelegenheid had ik mijn wekker om 6 uur gezet. Nu zul je misschien denken, dat is rijkelijk aan de vroege kant als je om 8 uur een afspraak hebt. Het was ook alleen maar een aanleiding, het liefst zou ik elke dag zo vroeg op willen, want het is dan zo heerlijk buiten! De zon is dan nog achter de bomen en ik heb een heerlijk plekje ontdekt waar ik in de schaduw kan zitten met mijn Bijbeltje om zo in de stilte van de ochtend de dag in gesprek met God te beginnen. Dus daar zat ik dan, de vogels fluiten, dat doen sommige vogels hier trouwens de hele nacht! Dat is zo apart! Heerlijke geluiden zijn dat. Dan kijk ik om me heen en geniet zo van alles, de bomen, de bloemen, alles is zo anders, en zo mooi! Helaas zijn er ook enkele muggen die op hun beurt zin hebben om van mij te genieten. Daar moet ik me nog op instellen, en me eerst even insmeren. Als ik daar dan zo zit, ben ik in gedachten al aan mijn dagboek aan het werken, want ik zou zo graag willen dat iedereen kon zien en horen wat ik hier allemaal zie en hoor van de prachtige natuur. Ik denk dan terug aan Nederland en ben me bewust dat ik daar ook van elk bloempje genoot, vooral in het voorjaar, als alles na een doodse winter weer tot leven en bloei kwam. De bomen die weer groen werden! Hier is het altijd groen, ik weet niet wat ik mooier vindt, gelukkig hoef ik niet te kiezen. Ook denk ik terug aan de tijd in Indonesië op Sumba. Uiteraard zijn er veel associaties, door het klimaat, de dieren, de bomen en bloemen. Ik weet dat ik het toen zo heerlijk vond dat elke dag de zon scheen, dat het hele jaar door de bomen en struiken groen waren. We waren daar ruim twee jaar, dat betekende dat we drie winters gemist hebben en ik vond het geweldig. Inmiddels was ik in een stadium gekomen dat ik de seizoenswisselingen toch wel heel fijn vond en zelfs de winter kon waarderen. Vooral als het echt koud was, en je met dikke kleren aan, alleen een koud gezicht kreeg. Dat deed me aan mijn kindertijd denken. Maar goed, dit heeft natuurlijk niets met een dagboek te maken, ik zit graag een beetje voor me uit te mijmeren, en nu ben ik toevallig aan het schrijven, haha. Als jullie het niet boeiend vinden sla je dit stukje maar over. J
Terug naar de bibliotheek. Ik moet zeggen dat ik er eerst nu pas aan toe was. Ik had wel gemerkt dat die lerares( ik noem geen namen om de privacy niet te schaden) een paar weken geleden al duidelijk popelde om mij in te wijden en mij een deel van haar taak over te dragen. Het is eigenlijk teveel voor haar, maar haar hart doet zeer als ze ziet dat er zo’n enorme achterstand is in de administratie e.d. Maar toen ik hier nog maar net was, had ik alle tijd nodig om te acclimatiseren en te wennen aan zoveel nieuwe dingen en indrukken, dat het mij wel wat benauwde. Zulke hooggespannen verwachtingen! Ik zit behoorlijk anders in elkaar dan Sinco, die stortte zich de tweede week al in het lesgeven, omdat hij zag dat zijn collega, die eigenlijk het vak van Sinco als extra deed, ook met groot verlangen uitzag naar verlichting van zijn taak. Want ook deze man was niet veel eerder dan wij hier gekomen.
Maar ja, aan mij de bevoorrechte taak om van een huis een thuis te maken. Als er boodschappen gedaan zijn, mag ik alles een plekje geven, om maar eens wat te noemen.

Ik dwaal weer af! Nog eens terug naar de bibliotheek!
Ach, eerlijk gezegd valt daar niet echt veel over te vertellen hoor, ik weet nu hoe het werkt met het in- en uitchecken van de boeken. Daar is een kaartsysteempje voor, en op den duur als ik een beetje beter zicht op alle heb gekregen, moet ik alles in de computer bijwerken. En dat wordt de grote klus. Maar ik heb er zin in. Ik zal in elk geval in het vervolg elke dag minstens één of twee keer present zijn om de boeken die weer ingeleverd zijn te checken, en zo nodig wat op te ruimen, en op onderzoek uitgaan, enz. enz.
Halverwege die eerste ochtend ben ik weer naar huis gegaan om daar wat dingen te doen.

’s Middags weer opgepast, op de rustende kindjes. Op een zeker moment kwam het kleine meisje bij me met een beteuterd gezichtje en liet een gebroken halskettinkje zien. Het zag er niet echt solide uit, dus ik denk niet dat het een heel duur en kostbaar sieraad was, maar voor zo’n klein meisje kan het heel veel betekenen. Ik heb geprobeerd of ik het kon maken, maar dat lukte niet zonder een klein tangetje of zo. Ik zei haar dat haar vader dat vast wel kon maken. Toen was ze tevreden en ging braaf weer naar bed. Maar een half uurtje later of zo, stond ze weer bij me en vertelde dat haar kleine broertje…… nu ja, ik verstond het niet, want echt goed praten kan ze nog niet, en bovendien weet ik helaas sommige kinderwoordjes nog niet eens. Wat is “plasje doen”in het kinder-engels? Ik liep achter haar aan, en daar stond die kleine ondeugd (want dat is hij wel een beetje) met een natte broek op een badkamerkleedje met een natte plek en met een half schuldbewuste grijns! Daar was kennelijk iets niet helemaal goed gegaan. Zusje kwam al met een droog broekje aan, dus dat heb ik hem maar aangetrokken en hem weer op zijn bedje gelegd. Dat vond hij niet zo leuk, maar ja. Dat zijn de regels. Ze mogen pas uit bed als mama terug is. Ze sliepen geen van drieën, maar ze bleven wel beneden. Tegen die tijd dat mama kwam, hoorde ik wel wat rumoer. Dus toen ze thuiskwam, duurde het niet lang of ze stonde alle drie al boven aan de trap. (Boven is dus het woongedeelte!) . Nu, ik heb verteld wat er allemaal was voorgevallen, en ik werd weer hartelijk bedankt! Geen dank, graag gedaan!
Het is trouwens opvallend dat we keer op keer te horen krijgen hoe blij de mensen zijn met onze komst!
Het is zo belangrijk dat de kinderen goed onderwijs krijgen! Nu dat is zo begrijpelijk, maar als je thuis bent (wij nog in Nederland) en je denkt aan zending, dan denk je niet in de eerste plaats aan het onderwijs van zendingskinderen, ik in ieder geval niet.
Maar alles is een onderdeeltje van het gehele werk dat we als medearbeiders van God mogen doen. Wij nu hier, en jullie daar. Dus ieder die ons op welke manier dan ook ondersteunt, hierbij ook nog weer eens heel erg bedankt.
’s Avonds heeft een leraar hier zelfs ook nog wat met zijn kinderen te stellen. De groep die Sinco les moet geven, moest voor aardrijkskunde een grote landkaart maken. Een grote plattegrond van Papua Nieuw Guinea. Ze waren in kleine groepjes ingedeeld en elk groepje moest een stukje voor zijn rekening nemen. Het was een hele klus, er werd gezweet en geploeterd, het viel niet mee. Sommige kinderen, die alles heel serieus oppakken, kregen de zenuwen. Er was zelfs een meisje dat tijdens de les ziek naar huis ging. Later bleek dat ze zich zorgen maakte en daar buikpijn van had. Ze zat in een groepje van drie, waarvan één jongen niet zoveel deed, en de ander ogenschijnlijk ook niet. Dus die avond kwam eerst één van die jongens bij ons langs, om Mr.ter Maat te spreken. Hij dacht dat er over hem gezegd werd dat hij niets aan het project deed, enz. Sinco hem gerust gesteld dat hij zelf wel zag wat leerlingen wel of niet deden, en even later, toen hij vertrokken was, via de achterdeur, kwamen via de voordeur de andere twee van het groepje hun beklag doen. We moesten er wel een beetje om lachen. Na een poosje praten zagen zij de zaken ook weer wat meer in proporties en Sinco zei met name tegen dat meisje dat ze zaken ook eens los moest laten, en nu het project bijna afgerond was, maar eens even iets anders en iets leuks moest gaan doen! Ze moesten de beoordeling maar aan hem overlaten en genieten van de a.s. vakantie. Dit waren alle drie kinderen van het internaat, dus als er wat wrijving is op school, nemen ze het ook mee naar huis. Hoe moeilijk kan het zijn. Maar het voordeel is dat ze dus in de vakanties naar hun ouders in de stam gaan en dus even helemaal uit de sfeer van hier zijn.

Vrijdag

Bijna vakantie! De laatste lessen tot half 10, daarna een tripje naar het strand met alle schoolkinderen en een aantal leerkrachten.
Omdat donderdag overdag de grote landkaart van Sinco’s klas nog niet klaar was, hadden de jongelui voorgesteld dat ze het na de vakantie zouden afmaken. Maar Sinco vond dat het nu maar klaar moest zijn, anders blijf je er mee bezig. En voor sommigen was het echt een blok aan het been aan het worden, dus dan zouden ze de hele vakantie het vooruitzicht hebben dat ze er nog eens aan moesten werken. Dus die avond zijn ze nog hard bezig geweest en gelukkig het was klaar. Vrijdagochtend was het uur der waarheid. Alle delen werden aan elkaar geplakt. Hier en daar klopte het niet helemaal, sommige bergen of kustlijnen liepen niet goed in elkaar over, maar niettemin, een leuk stukje werk. Ik denk dat deze kinderen in elk geval nooit meer vergeten hoe Papua Nieuw Guinea in elkaar zit. Hoe belangrijk? Nu, voor hen omdat zij daar een groot deel van hun jeugd, zoniet hun hele jeugd daar hebben doorgebracht. Ach, en hoe gaat dat met opdrachten voor school, er zitten allerlei kanten aan. Dat zullen ze dan toch na de vakantie mogen bespreken. Sinco’s spijkerplankje (voor de insiders) kwam weer goed van pas om principes van samenwerken aan de kinderen duidelijk te maken.
Om 10 uur stond de truck klaar. Iedereen had nog even wat thuis kunnen ophalen, zwemspullen, drinken, wat lekkers, enz. Na veel vijven en zessen, geschuif, geprop en gejoel, zat de hele laadbak vol met kinderen en een paar volwassenen. Ik had mezelf aangeboden als medetoezichthouder, dus was verzekerd van een plekje in de cabine. Met nog een paar kinderen op schoot was ook de cabine goed gevuld. Er zat wat regen aan te komen wist iemand te vertellen. Sinco liep met zijn fototoestel aan zijn hals, dus er werd aangeraden een plastik zakje mee te nemen. Het leek er helemaal niet op dat het zou gaan regenen, maar ik heb nog wel een zakje opgehaald. Toen we een eindje op weg waren, vielen de eerste spetters op de ruiten. Het duurde niet lang of het stroomde van de regen! Arme kinderen (en Sinco) – bij elkaar meer dan 40 - op de open laadbak! Ze hadden al snel geen droge draad meer aan, en sommigen hadden hun handdoek over zich heen, maar ook die was spoedig drijfnat. In Nederland zou je gezegd hebben: “ Jongens, we gaan rechtsomkeer, dit wordt ‘m niet vandaag!” Maar ja, we zijn hier in de Tropen, dus we gingen door. We moesten toch immers nat worden, en zoals ik misschien al eerder schreef, je zwemt hier met kleren aan! En ach, handdoeken zijn ook niet echt nodig, want je kleedt je toch niet om. Bovendien vat je ook niet zo heel snel kou omdat het gewoon warm blijft. Als je maar niet op de tocht gaat zitten of zo. Dus na een wilde rit (wild staat dus voor stromende regen en hobbels op het pad richting strand) bereikten we een punt waar de truck niet verder kon. Er stonden daar wat huisjes en de bewoners vonden het prima dat de truck daar een tijdje geparkeerd stond. Het laatste stukje weer te voet, en zo bereikten we het strand. Ook langs het smalle strand stonden huisjes onder de bomen. Het grappige was dat er paraplus werden aangeboden om de tassen onder te zetten. En een heleboel bewoners liepen te hoop liepen om het schouwspel te bekijken van zwemmende en spelende blanke kinderen. Vrouwen in keurige jurken, anderen in meer armoedige dracht, kinderen met kleertjes of zonder kleertjes. Ik begreep niet dat die kinderen niet heerlijk  ook in het water gingen spelen. Een van onze vrouwen die niet het water inging en al jaren hier woont en de taal goed spreekt ging gezellig een babbeltje maken met de mensen. Intussen hield ze een oogje in het zeil bij onze spullen. Al snel stopte de regen en jong en oud vermaakte zich prima. Even verder op was hoge zandheuvel waar de jongelui dolle pret hadden. Met een aanloop sprongen ze van boven naar beneden, hielden wedstrijdjes, of rolden op hun zij van boven naar beneden, een jongen liet zich helemaal ingraven, dus op en gegeven moment zag je alleen zijn hoofd nog maar. Dus ga met de kinderen naar water en zand en je hebt geen kind meer aan ze. Om een uur of 12 werd de hele groep weer bij elkaar gefloten en pakten we onze spulletjes en gingen weer terug naar de truck en op weg naar huis.
Toen was het dus echt vakantie voor de kinderen. Degenen die nog niet vertrokken waren naar hun ouders gingen die middag of avond naar het vliegveld. En zo zijn de internaatouders weer een paar weekjes lekker met hun eigen gezin. Ik stel me zo voor dat ze dat best fijn vinden! We hoorden net een hoop gejoel en gestommel boven, alsof alle kids er nog waren, we zeiden tegen elkaar: ze vieren vast dat ze met het gezin even “alleen” zijn. Ze hebben zelf drie kinderen in de leeftijd van 9 tot 16 jaar.
’s Avonds heb ik mijn duster van handdoeken afgemaakt. Ik ben er tevreden over. Van de restjes heb ik een ovenwant en pannenlappen gemaakt, die had ik nog niet J.

Zaterdag

We hadden wel zin om weer eens te shoppen. Zoals jullie nu weten is het shoppen gewoon hetzelfde als een dagje uit. Het was alweer twee weken geleden, afgezien dat we door sommige voorraden heen waren hadden we ook nog wat non-food dingen nodig voor in huis. Omdat het rijden naar Kimbe niet kosteloos is, wordt er veel samen gereden zodat de reiskosten gedeeld kunnen worden. Als je en vervoermiddel wilt huren, kun je dat van te voren op een lijst invullen, en daarbij kun je aangeven of je meerijders wilt of niet. Dus gisteravond heb ik even op de lijst gekeken en zag dat er een familie – de Weatherls - naar Kimbe ging. Althans daar gingen we van uit en inderdaad, zij vonden het leuk als wij meegingen. Om half 10 vanmorgen vertrokken we. Het hele gezin met vier kinderen ging mee, dat was erg gezellig. We hebben wat boodschappen gedaan en tussen de middag in het restaurant van het Kimbe Bay Hotel gegeten. Voor niet veel geld hebben we heerlijk gegeten. Het duurde wel lang voordat het kwam, maar dat was geen probleem. We hadden de tijd en het was fijn om ook dit gezin beter te leren kennen. Na de maaltijd nog de laatste boodschappen en toen weer naar huis. Moe maar voldaan.
Leuk om nog te vertellen is dat Sinco gevraagd is om muzieklessen te gaan geven. Tot de kerstvakantie. Het is de bedoeling dat er een kerstprogramma wordt voorbereid zodat er in december een uitvoering gegeven kan worden. Als het zo doorgaat heeft Sinco in zijn leven zo’n beetje in elk mogelijk vak les gegeven. Als je in de kerk luid en duidelijk meezingt kun je dus gestrikt worden , zo zie je maar weer!